Door Tilly van Uffelen Brabants Dagblad

Zaterdag 31 juli 2004 - Radio Mexico is dé piraat in Den Bosch en verre omgeving. Al 26 jaar lang, 24 uur per dag zendt de piraat het Nederlandstalige lied uit vanuit de studio in Den Bosch. Het Brabants Dagblad brengt de komende weken het leven van Radio Mexico in beeld.

„Het is een gekkenhuis, ik krijg het steeds drukker.“ Het zweet staat op zijn voorhoofd. Joost d’n Draaier heeft het er maar druk mee. „Hier een verzoekje van Frans voor alle eenzamen en bejaarden. En ja luisteraars, ik gooi nu de hoorn eraf en pak hem gewoon niet meer op.“

Voor alle eenzamen en bejaarden draait Joost Jij bent veel te mooi om in je eentje naar huis toe te gaan. De hoorn legt hij er inderdaad naast.

Iedere ochtend staat Joost om kwart voor zes op. Dan pakt hij zijn koffertje met cd’s en wandelt naar de studio van Radio Mexico. Zes dagen in de week van zeven tot tien draait Joost d’n Draaier zijn verzoek-programma. De telefoon gaat constant over. Discotheek Henkie uit Boxtel, Bianca van Super de Boer de Pettelaar, allemaal willen ze een nummertje van Joost. Het stapeltje beduimelde kaartjes met daarop de handgeschreven ’vaste verzoekjes’, voor als er niemand belt, blijft deze morgen onaangeroerd in het koffertje van Joost.

Hij draait al weer een jaar of dertien. „En ik ga gewoon door, het is mijn hobby.“ Af en toe was Joost even uit de lucht. „Ik heb wat trammelant gehad hier. Toen mocht ik niet meer draaien. Dan was dit weer niet goed, dan dat weer niet. Ik praat teveel hè“, weet hij van zichzelf

Hij is 54 jaar, vrijgezel en arbeidsongeschikt. Radio Mexico is, zijn lust en zijn leven. Als zijn programma voorbij is, gaat hij snel naar huis. Hij woont ’op kamers’ en moet vandaag de keuken en de wc schoonmaken. „Wat moet gebeuren, dat moet gebeuren.“

Lever

De Paus (62) draait ook al weer 24 jaar bij Radio Mexico. Net als Joost is hij vrijgezel en arbeidsongeschikt. Hij is er eerlijk over. „Ik was altijd zat. Kijk, als je Laurel en Hardy op de muur ziet, dan ben je ver heen.“ Zijn lever is kapot. Hij drinkt niet meer, hooguit een of twee keer per jaar een biertje. „Maar dan ben ik de volgende dag hartstikke ziek.“ Zijn drankverslaving heeft hij omgeruild voor een Radio Mexico-verslaving. „Dat is mijn leven geworden.“

Hij is een deejay ’van de oude garde’. Roy Orbinson, af en toe een ’bloemetje’. „Ik draai veel Nederlandstalig, Johnnie Jordaan, Jantje Koopmans, de Jantjes, de Havenzangers. Ik mag draaien wat ik wil, daar ben ik vrij in maar als ik een rockplaatje draai, bellen de luisteraars om te vragen of ik ziek ben.“

Want dat is toch vooral wat de luisteraars van Radio Mexico willen horen. Lady Kim, een van jongere deejays draaide in het begin alleen maar Engelstalig. „Maar die is nu ook om. Er belt niemand hè.“

Het contact met de luisteraars, dat vindt De Paus het mooiste. „Als je zo lang draait, dan ken je de meeste luisteraars wel. Ik voel me af en toe net een maatschappelijk werker. Zo belde er een tijd terug iemand die zijn vrouw verloren had. ’Ik zit hier maar gek te worden tussen die vier muren, ik weet niet wat ik met mijn leven moet’. Toen heb ik gezegd dat hij naar het 55-plus bal moest gaan. Belt hij een paar weken later terug om te zeggen dat-ie daar een nieuw vrouwke gevonden heeft.“

Hij zit op een versleten bureaustoel in een schuurtje bij zijn huis op recreatieterrein Vinkeloord. Het schuurtje is zijn werkruimte. Hier schrijft Hans van Wissen zijn liedjes. Op het bureau staan achttien ordners met daarin honderden teksten. Op iedere ordner een sticker: Brabantse teksten, Limburgse teksten, Herenteksten, Zeemansteksten, Gedeclareerde teksten.
Aan de wand hangen zeker honderd cd’s van artiesten die liedjes van hem hebben opgenomen. De Zangeres zonder Naam, Dennie Cristian. Mieke, Eddy Wally maar ook huidige artiesten als Marianne Weber. Kapalone en Frank van de Wal.
Die artiesten komen dan naar Vinkeloord en bladeren door de ordners op zoek naar een nieuwe hit. Vinden ze een nummertje, dan gaan ze naar de studio in Kerkrade waar de liedjes worden opgenomen. „Ik werk graag voor die jonge gasten. Het is allemaal eenvoud onder elkaar en ik doe gewoon mijn best om ze een eindje verderop te helpen.“
Het schrijven is bij hem begonnen op Nieuw Guinea. Daar bracht hij eind jaren vijftig anderhalf jaar door als marinier. Om te voorkomen dat ze de hele dag in de kantine hingen, kregen ze van een ’soort sociaal werker’ creatieve dingen aangeboden. Zo ging hij dichten.
Zijn eerste echte grote hit was het nummer Moeder neem deze rozen van Eddy Wally in 1980. „Dat was goud.“ Vele gouden platen volgden. Er waren tijden dat hij met drie, vier nummers in de Nederlandstalige hitparade stond. Hij heeft Schlagerfestivals in Kerkrade meegemaakt waar zo zes, zeven liedjes van hem gezongen werden. Maar de tijd van de Gouden Platen is voorbij. De industrie is totaal ingedonderd. „Door het kopieren is de hele verkoop in elkaar gestort.“ Hij is er verdrietig onder. „Er wordt een hele cultuur om zeep geholpen. Den Haag moet de business beschermen in plaats van om zeep helpen.“
Voor tekstschrijvers, die afhankelijk zijn van een percentage per verkochte cd, is het de dood in de pot, vertelt hij. Voor hem zelf, vindt-ie het nog niet zo erg. „Ik zit in vut. Ik heb altijd gewerkt als conciërge op een school in Den Bosch. Het schrijven is voor mij hobby.“
De inspiratie voor zijn liedjes vindt Van Wissen gewoon op straat. „Het is vaak een kwestie van even bukken om het op te rapen. Het liedje Vragende kinderogen bijvoorbeeld ving ik op toen ik met mijn vrouw in de Aldi boodschappen aan het doen was. „Twee vrouwen praatten met elkaar. Hadde die vragende kinderogen moeten zien. Ik blijf dan even luisteren. Blijkt het over een scheiding te gaan. Dat wordt dan weer een liedje.“
Zijn partner schuift aan, Joukje Salfischberger. Al zolang Radio Mexico draait, luistert ze. „Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat.“ Zelf is ze ook lang deejay geweest: Lady Joukje. Ze draaide bij piraten in Vlijmen, Schijndel, Gestel. „En altijd een paar plaatjes van mij, anders mocht ze niet van huis. Zo moet je toch aan je bekendheid komen“, grapt Van Wissen.
Maar Joukje draait niet meer. „Als ze je pakken kost het toch elfhonderd euro. Dat vind ik zonde van mijn geld. Maar ik mis het wel, echt wel.“

Terug